Yazarın dili kimi zaman ağırlaşsa da okuyucuyu zorlamıyor. Hatta bir süre sonra bu dilin kullanılmasına hak vermeye başlıyorsunuz. Çünkü Rumi’nin yaşadığı zamanları anlatabilmek için şimdi kullandığımız kelimeler yetersiz ve basit gelirdi diye düşünmeye başlıyorsunuz okurken.

Bir taş nehre düşmeye görsün, pek anlaşılmaz etkisi. Hafiften aralanır, dalgalanır suyun yüzeyi. Belli belirsiz bir tıp sesi çıkar; duyulmaz bile akıntının ortasında, kaybolur uğultuda. Hepi topu budur olacağı.
Ama bir de göle düşsün aynı taş… Etkisi çok daha kalıcı ve sarsıcı olur. O taş var ya o taş, durgun suları savurur. (…)
Nehir alışkındır karmaşaya, deli dolu akışa. (…)
Gel gelelim göl hazır değildir böyle aniden dalgalanmaya. (…)

Bana oldukça uzak olduğum bir dünyayı tanıttı bu kitap, kimi kavramlar hakkında elle tutulur ön fikirler verdi. Beynimde öyle belirsizce asılı duran “sufi, derviş, tasavvuf, aşk, tanrı…” gibi sözcükler için bir başlangıç rehberi olduğunu içtenlikle söyleyebilirim.

13. yy ile 21. yy arasında gidip gelen hikâyeler değişik bir üslupla karşınıza çıkıyor. Adeta kitap içinde kitap okuyorsunuz. Sekiz yüzyıllık farka rağmen insanların çok da değişmediğini, temelde hep aynı şeylerden korktuğumuzu, aynı şeylere özlem duyduğumuzu, aynı şeylere gururlanıp, aynı kaygıları taşıdığımızı ve hiç tanımlayamadığımız ama yine aynı içsel boşluklara sahip olduğumuzu gösteriyor.

Şafak “Mahrem” deki gizemli diliyle, “Baba ve Piç” deki görsel anlatım dilini sanki bu kitapta birleştirmiş, harmanlamış.

Kitaptan sonra zihnimde uyanan istek; Mevlana C. Rumi ve Şems-i Tebrizi isimlerini kitapçı raflarında, internette daha çok aramam gerektiğiydi.
Sonuç olarak okumaktan çok keyif aldığım bir kitaptı. Elif Şafak sevenlerin zaten severek okuyacakları, yazarı daha önce okumayanlarınsa şaşırarak ve beğenerek okuyacakları türden bir roman olmuş.